Het hele feuilleton uit de Nieuwe Rotterdamsche Courant hebben we u hier al eens aangeboden. Hier nogmaals de hele geschiedenis zoals verwoord door Jan Kloos in het Leidsch Jaarboekje van 1928. Blijft een romantische geschiedenis voor waar het Noordwijk betreft maar het kent tenslotte een ontzettend droevig einde.De treurige geschiedenis van dochtertje Duncan met de haar later gegeven voornaam Deirdre [ Doodie op z'n Hollands] die ter wereld kwam in de Noordwijkse Villa Marie. De dood van de twee kinderen die tesamen met hun gouvernante verdronken in de Seine.
Ach....zo zielig allemaal.
Isadora Duncan in haar eigen woorden: "Toen ik het kind aanschouwde, was ik beloond. Welk een kind! Het leek een Cupido, met blauwe oogen en lang bruin haar dat later uitviel en plaats maakte voor gouden krulletjes. Toen geschiedde het wonder, dat ik het voor het eerst mocht voeden.
O vrouwen, waar dient het toe om te studeeren voor advocaat, schilderes of beeldhouweres. wanneer dit wonder bestaat? Nu ken ik die geweldige liefde die de liefde voor den man te boven gaat. Ik voelde dat dit kind een bezit was, meer waard dan kunst.
De eerste weken lag ik uren lang met het kindje in mijn armen, om te kijken hos zij sliep Soms kreeg ik even haar oogjes te zien Ik voelde mij heel dicht bij de uiterste grens, het mysterie, misschien de kennis van het leven. De -ziel in het pas geschapen lichaam beantwoordde mijn blik met zulke schijnbaar oude oogen — de oogen der eeuwigheid — die liefderijk in de mijne keken. Liefde was misschien het antwoord op alle vragen. Welke woorden zouden deze vreugde kunnen beschrijven? Wat wonder dat ik die geen schrijfster ben heelemaal geen woorden kan vinden? Wij keerden, met het kind en mijn lieve vriendin Marie Kist naar het Grünewald terug. Alle kinderen waren opgetogen over het kindje. Ik zeide tegen Elisabeth: "Dit is onze jongste pupil". ledereen vroeg: "Hoe zullen wij haar noemen?" Craig bedacht een mooien lerschen naam. Deirdre. Deirdre — geliefd door lerland. Dus noemden wij haar Deirdre. Van lieverlee kwamen mijn krachten terug. Dikwijls stond ik tegenover de wonderbaarlijke Amazone, een votief-beeld. met sympathiek begrijpen, want ook die zou nooit meer zoo heerlijk bekwaam voor den strijd zijn ."uit: Gedenkschriften van Isadora Duncan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten