In de Blauwdotter van zomer 1992 lezen we: "Lieve Pa en Ma" en verder gaat het relaas van Annie Sonnema over haar verblijf als veertienjarige in het familie pension Sole Mio, het jaar is 1914.
Mevrouw L. Lau-Dirkzen gaf in 1908 opdracht aan architecten H.J. Jesse; W.I. Fontein en aan dezelfden opnieuw in 1910-1911 tot uitbreiding van het aan de Rembrandweg 7 in Noordwijk gelegen Pension Casa Sole Mio. Een kamer reserveren was ook telefonisch mogelijk in 1915 je draaide gewoon nummer 51 te Noordwijk aan Zee en bestelde een familiekamer!
Frans de Boer, hier derde van links was prijswinnaar van de week in 1948. Al heel wat jaartjes kuren om van zijn ziekte te genezen had hij er toen al opzitten.
Begin 1940 werden de sanitaire voorzieningen gesloopt om inkwartiering van de Duitsers te voorkomen. Evenals elders in Nederland was ook in de regio Leiden het aantal tuberculose patiënten gedurende de oorlog aanzienlijk toegenomen. Derhalve bestond er van eind 1945 tot 1952 grote behoefte aan extra capaciteit voor de behandeling van tuberculose patiënten. In die jaren deed Sole Mio dan ook dienst als sanatorium.
Hier een opname uit 1947 met tuberculose patiënten, zuster Op 't Eynde in hun midden, met lopende patiënten en hen die kuren op zaal.
In het pension en later sanatorium hebben stoeltjes gestaan zoals deze van Koloman Moser .
In februari 1952 werd het gebouw gekocht door het Praeventiefonds teneinde daarin een kliniek voor reumapatiënten te vestigen en na een grondige verbouwing kon het gerenoveerde gebouw in januari 1953 in gebruik worden genomen" is te lezen we in de publicatie: '1953-1996 Stichting Reumakliniek Sole Mio'.
